Niezapominajka

Kiedy umrę, to piękna, wieczna niezapominajka zginie Jak moje – wierzyłam – trwałe życie przeminie

Właśnie rozmawiałam z Aniołem
On mówił o niebie tak ciekawie
Mądre rzeczy o ludziach i zwierzątkach
Na lądzie, w wodzie, czy w trawie

Przychodzi do mnie co wieczór
Prowadzimy piękno-smutne konwersacje
Anioł używa takich kruchych słów
A ja przyznaję mu rację

Wziął mnie dzisiaj za rękę
Polecieliśmy, gwiazdy okrążyliśmy
Było naprawdę miło
Dobrze się przy tym bawiliśmy

Gdy już wróciliśmy do mnie (siedliśmy koło okna)
Wcale nie zdziwił widok ciała na łóżku mojego
Takie małe, a zarazem wypoczęte stworzenie
Nie smutny był mi obraz tego ciałka śpiącego

Otulona skrzydłami Anioła zasnęłam snem dziewczynki uratowanej A gdzieś opadły płatki ostatniej niezapominajki na zawsze zapomnianej

autor

asiaaa

Napisany: 2007-01-09 Dodano: 2007-01-09 19:57:26

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie