Nirwana
Przestrzeń i czas
dwa byty
skute w okowy
na wieczność
w kontinuum
czasoprzestrzeni
Ty i ja
dwa istnienia
splecione miłością
piękną, czystą i świętą
a jakże
nieszczęsną, gorzką i tęskna
przez szybę
spowitą
ślubami przeszłości
Czy miłość
ta przetrwa
jak przestrzeń i czas?·
Czy szybę roztopi
jej żar?·
Czy czas?·
zanim mrok·
ogarnie nas.
Bo w mroku
przestrzeń
zmieni się w blask
i wchłonie nas
otchłań
i złączy
na wieczny
czas.
autor
stan
Dodano: 2004-06-23 12:44:05
Ten wiersz przeczytano 617 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.