Noctu

Mrok łapczywie pożera horyzont
Wiatr prześlizguje się wysoko nad ścieżką
Z kierunku w który idę

Dęby spijają wilgoć z kurczących się zasp
Sosny szepczą między sobą
Chłodny spokój stąpa przede mną

Idę szlakiem tym samym co zawsze
W księżycowym świetle końca nie widać
Wiem że jeszcze wiele do przejścia

Zatrzymuje się nad górskim jeziorem
Widzę kogoś na drugim brzegu
Jest za daleko by mnie rozpoznać

Gwiazdy odbijają się w lustrze wody
Patrzą z wysoka milczą
Świecą jasno lecz poniżej nich ciemno

Biegnę ku cieniowi kimkolwiek jest
Biegnę co tchu
Biegnę postać znika

Stoję padam zasypiam
Obudzony pierwszymi promieniami słońca

Ciepły zefir na skórze
Pod kurtką nadal zmarznięty

Wstaję idę ścieżką między jaworami
Lasem który kończy się gdzieś tam...

autor

Antywirus

Dodano: 2008-01-17 15:10:48

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie