o nocy....

Zapach poezji przenika przez noc

Krąży w ciemności krętymi ulicami

Czasem zamiauczy gdzieś kot

Zaklnie zbudzony pijak

Zapach poezji płynie w dal

Odległą i nieprawdopodobną


Drzewa szumią i szumi wiatr

Wszystko układa się w całość

Jak mozaika…

W symfonii nocy odnajduję

Schody, jak kolejne akordy

gdzie kluczem jest słowo

Wspinam się po nich

…i majaczę


Kocham cię matko poetów

Ty cudowna i słodka

Najpiękniejsza z kobiet

Twoje biodra kołyszą światłem

a oczy płoną pożądaniem

Rozbrzmiewasz sopranem

Wiatrem przelatujesz nisko

Unosisz się w otchłań

Miłością lub nienawiścią

Albo jednym i drugim


/Grunt, że trwasz w objęciach ciszy

A świat trwa w tobie…/


Chciałbym poczuć symfonię

Szelest traw i dotyk ciszy

W jasnym blasku księżyca

Jak w świetle reflektorów

Tańczyć pośród drzew

Śmiać się i płakać


….soczysta i bezkształtna

Rozmyte kontury zatapiają się

W regularnym porządku rzeczy

Czasem jakiś pijak zaklnie

Czasem wrona zaskrzeczy

Zamykam w dłoniach światło

Cienie tańczą jak oszalałe

Dzieje się chwila

Dzieje się noc


Aniołowie stąpają boso po trawie

Mr. Serafin czeka na nów

Nów osrebrza pajęczą nić

I pająk się snuje jak czas


/ bo czas jest synonimem pająka…/


I co tu dłużej ukrywać

Trudno się w tym doszukać

Jakiegoś początku i końca


Ja modlę się do ciebie i proszę…

Ześlij na mniej swoje szaleństwo

Swój opętańczy humor

Swoje palące szyderstwo


W Tobie matko poetów

Kołysać się i zasypiać

To obłudna profanacja

Uskrzydlasz mnie

Nie po to żebym spał

Przeze mnie przepływa

Magia twojej chwili


Zatraciłem się w miłości

Kocham świetliste latarnie

Podziwiam wielki wiatr

I wszelkie szczegóły

Które zakrawają na absurd


Nauczyłem się patrzeć na świat

Pod różnym kątem, sama przyznasz

Drzewo od spodu wygląda inaczej

Niż z drzewo góry lub z boku

Pozostaje jeszcze tonacja…

Najlepiej czarno biała

Odcienie szarości toną w ironii

Nawet cienie na pszczole

wydają się szydercze


/Nigdy nie uwierzę w wasze słońce/


Włożę pomiędzy pożółkłe strony

Treść życia poplamioną winem

Zrobię z niej grubą zakładkę

Tak, żeby zawsze wiedzieć

W którym jestem rozdziale

A potem wszystko podpalę


/ bo ogień w nocy wygląda cudownie…/

dla najpiękniejszej z kobiet...

autor

Bohun

Dodano: 2008-02-14 00:04:48

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie