Normalne i szerokie

Miasto było zszarzałe, lecz niezbyt zniszczone.
(Domy przetrwały wojnę w zaciętym uporze.)
Żegnało ich. Na siedmiu wzgórzach rozciągnione,
Gdy niepotrzebni ludzie rankiem szli na dworzec.

A tory jeszcze wtedy zwykły rozstaw miały.
Później trzeba poszerzyć było i tę trasę.
Na razie według dawnych standardów zostały,
By łatwiej było wywieźć całą zbędną masę.

Wiedzieli, że nie wrócą do miasta z podróży,
Że razem z nimi szpicle też idą na dworzec,
Aby z tłumu wyłowić nieszczęśników, którzy
Pojadą w drugą stronę – po szerokim torze.

Każdy taszczył w walizce całe swoje życie.
To, co się nie zmieściło, to w mieście zostało.
Przyda się. O tym samym szaro-burym świcie
Szerokim torem grono potrzebnych wjeżdżało.

autor

jastrz

Napisany: 2021-08-06 Dodano: 2021-08-07 00:00:00

Ten wiersz przeczytano 1457 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie