Nowy dzień...

Promyki wschodzącego słońca,
rozjaśniają twarz zadumy.
Gdzieś w nieznanych miejscach,
budzi się życie...
Rozkwita metafizyczna strona świata...

Poranek myśli inicjuje działanie,
które staje się siłą przetrwania
w zakamarkach uznanych za zapomniane.
Słowa staję sie motorem
poruszającym machinę sensu...

Dzień staje się człowiekiem...
szansą na odnalezienie się wśród nieskończoności...

Człowiek staje się nocą...
nieodkrytą dotąd duszą cienia...

Każdy zmierza ku nocy, w której tworzymy swój świat, powstający codzień na nowo...

autor

anamnezis

Napisany: 2005-03-21 Dodano: 2006-06-30 18:40:03

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie