Obrona Jasnej Góry (poemat...

Za horyzontu cienką linią,
pnie się ku niebu orle gniazdo,
to sławny klasztor paulinów,
na szczycie góry zwanej „Jasną”.

Tutaj Madonnie z dawien znanej,
naród zawierzał ufnie troski,
prośby zanosząc na kolanach,
przed wizerunkiem częstochowskim.

Pod Matki płaszczem w czasach trwogi,
dumni Polacy się zbierali,
modły żarliwe śląc do Boga,
by błogosławił sztandar wiary.

A kiedy nadszedł czas potopu,
na kraj najechał wróg okrutny,
to zakonnicy dali opór,
krwią odpierając dzikie szturmy.

Kiedy na naród padł strach blady,
najeźdźca zaczął rządy nowe,
miasta i zamki się poddały,
Szwed obległ mury Częstochowy.

Podstępne wroga przejrzał plany,
August Kordecki – twierdzy przeor,
wały naprawił i uzbroił,
inicjatywę w ręce przejął.

Próżno agresor dni czterdzieści,
budował szańce i podkopy,
podczas ataków skruszył zęby,
nie zdołał zniszczyć cnej opoki.

Daremny szwedzki ten wysiłek,
gwałt bezprzykładny i zniszczenie,
Matka Najświętsza tchnęła siłę,
i ocaliła polską ziemię.

Na mszę poranną biły dzwony,
gdy wróg fałszywy i plugawy,
chyłkiem zakończył oblężenie,
nocą cofając się w niesławie.

Z wygnania wrócił Jan Kazimierz,
składając sławne śluby lwowskie,
swoje królestwo powierzając,
Czarnej Madonnie częstochowskiej.

autor

Bogumił1

Napisany: 2021-06-15 Dodano: 2021-06-15 18:03:22

Ten wiersz przeczytano 1617 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie