ODMIERZAM SEKUNDY
Chwile wolności
Ku kolan bezradności
Głuche cierpienie
Popadło w zapomnienie
Księżyc zza okna
Upomina
Mija kolejna
Naga godzina
Splątana kablem zachłanności
Powielam sekundy
Bezlitośnie
Konające
Wśród podrygów
Wschodu słońca
Dłoń wyciągam w jego stronę
Lecz umyka
W pierwszych słońca promykach
Dając znać nieuchronnie
O początku dnia
i
Zwieńczenia
Walki z czasem
Zakończenia
Jednostkowego istnienia
autor
Petuniacot
Dodano: 2009-10-20 11:38:09
Ten wiersz przeczytano 568 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
...sny są piękne, rzeczywistość im nie dorówna...ładny
wiersz...pozdrawiam :)
dobrze mi znane uczucie...
Zgrabny i dobrze się czyta.
Znam to uczucie ... czasem chciałoby się by sen stał
się rzeczywistością ... pozdrawiam :)