Odosobniona... schowana,...

Tak błahe jak płatki róż wyrywane przez mocny wiatr,
Tak ciękie jak pajęcza nić błyszcząca w świetle księżyca, przerwana przez człowieka,
Tak nasza przyjaźń minęła.
Bez powrotnie, w otchłani zniknęła.
Ty ją tam wrzuciłaś, w oczach miałaś złość,
Obwiniałaś mnie o wszystko, ja miałam tego dość.
Próbowałam ją uchwycić,
utrzymać jej ciężar, po raz kolejny.
Na barkach swych ją podtrzymywać.
Lecz ty po raz kolejny ból mi zadajesz.
Spychasz mnie z krawędzi,
a ja spadam z naszym uczuciem,
w dół, spadając coraz, niżej.
Pochłaniająca mnie ciemność, zamkęła drzwi do naszej przyjaźni.

A JA JUŻ ICH NA PEWNO NIE OTWORZĘ!

autor

malutka-marzycielka

Dodano: 2007-01-28 17:28:02

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie