Ogrody

"ja pomału odchodzę
nucąc moją melodię"
jest w tym jakiś kojący spokój

Na zimę dziczeją ogrody. A złote renety grzeją się w
piekarniku :)

Pustoszeją nasze ogrody, wiatr zabiera ostatnie liście
z drzew i jakiś dziwny smutek zakrada się w puste
gałęzie drzew.Wkrótce biały, śnieżny puch przykryje
wszystko. Tylko ślady ptasich łapek na śniegu
uzmysłowią nam, że życie toczy się dalej.Przyjdzie
piekna wiosna i radość ogarnie każdego z nas. Tak więc
- aby do maja!
Pozdrawiam ciepło i dziękuję za ładny wiersz+++

Bardzo ładny,smutny,melancholijny wiersz...Pozdrawiam
serdecznie...

Poruszył mnie, roztkliwił. Ładny.

w twoim ogrodzie na ławeczce usiadł smutek i prowadzi
konwersację z samotnością

Smutny ten Twój jesienny ogród miłości, ale jutro
będzie lepiej. Pozdrawiam ślicznie.

Bardzo ładny, smutny, poetycki ten ogród.
Bardzo ładnie napisne,cenne to co masz w sobie,
pięknie nucisz swoją melodię.
Pozdrawiam serdecznie:)

Pamietasz kochanie z dziecinstwa"Tajemniczy Ogrod"
H.Burnett,tez taki dziki i zaniedbany jak Twoj?
On przepieknie zakwitł pod wpływem milosci:)
Pozdrawiam Cie cieplutko+++

Ładnie o życiu, klimatyczny wiersz. Siódmy wers czytam
sobie " w powietrzu zapach". Mam nadzieję że się nie
obrazisz. Pozdrawiam.

Ładnie o życiu, klimatyczny wiersz. Siódmy wers czytam
sobie " w powietrzu zapach". Mam nadzieję że się nie
obrazisz. Pozdrawiam.

Do każdego ogrodu prowadzą dwie furty, jedna z nich
ukryta, droga kochanków, wizytą mnicha
Inny jest ogród gdy wchodzisz furtką do której klucz
ma nie wielu wybrańców, gdy go zdobędziesz i
otworzysz okaże się, że jesteś w śród młodych w
miłosnym tańcu. Wszystko tam barwne, owoce miąższem
wytwornym winem płyną strugą, ptaki, liście, krzewy
lecz trwa to niedługo
Ukazuje się ogród taki jak twój, w nim stare drzewa
jesienny spokój.
W twoim ogrodzie śpiew niesłyszalny, wino się nie
leje, jest prostota, umiar, i nie wiele się dzieje.
Jestem w twoim ogrodzie, szary on i w południe i o
dnia zachodzie, tylko zapach jabłek subtelnie słodkich
woń roznosi i do życia w ciszy prosi.
Jesienne ogrody, jesienny w nich mgły, pourywane
deszczem pajęczyny, smutne krzaki, jak opuszczone w
życiu dziewczyny
Przyszedłem do ogrodu furtką od przodu, mam barwę w
dłoni, która się odcina na tle szarej jabłoni, tą
barwa jest wiązka frezji, szukam autorko by dać ją
twojej dłoni
Smutek i mnie się udzielił, trzyma mnie od wielu dni w
objęciach, widać taki listopad- w sercu pustka
Listopadowy dzień w mej młodości rozpływał się w
ustach jak słodycz truskawki ?
delikatnie omiatając podniebienie.
W zatopieniu zmysłów czułem smak zapachu, to jak nieba
dotykanie
Dziś go dotykałem wszystkimi zmysłami- smętnie stoję
między strofami
Pozdrawiam - Bolesław

Najmniej jest smutku, we własnym ogródku! Pozdrawiam!

"szron srebrzyście okrywa jabłonie
usypiają snem zmęczonej kobiety" - refleksyjny
wiersz.Cieplutko pozdrawiam w ten jesienny poranek.

Ładny i smutny.