OGRODY MIŁOŚCI

Tętent galopujących koni w takt,
przywołujących myśli na TAK
rozkołysanych obok ciał.

Wspominam czule,
rozkoszną piramidę nadziei,
kojąco wznoszącą nasze dusze
w nieboskłon gwieździsty.

By nie myśleć a czerpać,
z ogrodów miłości nektary namiętności.
Jedynie gregoriańskie odgłosy,
jak strzeliste pioruny burzy.

Delikatnie zakłócały błogi spokój,
przypominając o wichurach codzienności.
O zawirowaniach i ciemnych drogach.

By ponownie, bladym świtem
W nieśmiałych promieniach słońca,
Poczuć blask w oczach,
i rumień na twarzy.

Wzlecieć ku górze jak orzeł.
Ukoić serce, wypełnić wnętrze,
spokojnym letnim powietrzem.

Przyjrzeć się opadającej z liści rosie,
Wodzić wzrokiem za lecącym ptakiem.
Dosiąść to życie jak konia,
I w zaufaniu pozwolić się nieść…

Ponad łąkami i lasami,
Wzdłuż brzegu morza,
W rytm szumiących fal…
Dać nieść się w dal…
I utrzymać ten błogostan !

Atnaloy 09.09.2008

autor

Atnaloy

Napisany: 2008-09-09 Dodano: 2010-04-19 20:56:29

Ten wiersz przeczytano 916 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Toniczny Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie