Ojcu...

Było tak dużo opowieści
o słońcu, które ściągał po sznurku,
o oceanach, które wlewał do szklanki
jednym, przesłodkim słowem.
Aż kruszył nim szkło.
Wszystko po to, byś na niego spojrzał.
Było tyle opowieści o chłopcu,
który myślał koślawo.

Ten chłopiec to twój syn,
we własnej osobie, tato -
chudy, bardzo chudy chłopiec w okularach.
Do tej pory pamięta, jak dałeś mu wędkę
i wepchnąłeś na łódkę
bez okruszyny ciepłego spojrzenia.
Myślisz, że już zapomniał -
bo to było dawno, bo był wtedy szkrabem -
ale on w nocy nadal widzi
twój podły uśmiech.

Ciastka na twoim biurku,
gorąca, parująca kawa
nie przybyły z odległych rejonów,
a kuchni.
Te same chude ręce to szykowały.
Te same, które kurczowo trzymały łódkę.
Lecz ty nie chciałeś wiedzieć od kogo.
Oblizywanie było tylko -
dziwne ruchy ust i rąk,
by pozbyć się okruszków.

Nieme pociąganie za spust,
uśmiechy, których być nie powinno,
marzenia ucięte, zawiązane na supeł.
Wszystko to sprytnie dawkowane
uderzało, gdy otwierał przed tobą niebo jak okno,
a ty nie chciałeś nic w nim ujrzeć.
Pamiętasz, tato? To przecież tak niedawno...
sprawiało, że płakał,
gdy nie patrzyłeś.

Było tak dużo opowieści
o słońcu, które ściągał po sznurku,
o oceanach, które wlewał do szklanki
jednym, przesłodkim słowem.
Aż kruszył nim szkło.
Wszystko po to, byś na niego spojrzał.
Było tyle opowieści o chłopcu,
który myślał koślawo.

Lecz nikt mu tych myśli
nie wyprostował.

autor

tylkoniejakub

Napisany: 2018-06-12 Dodano: 2018-06-13 10:11:18

Ten wiersz przeczytano 3552 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość Okazje Dzień Ojca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie