Okrawki moich wspomnień.

Tak mi tęskno dzisiaj do łanów pszenicznych,
do chabrów błękitnych jak oczy dzieciątka
i kąkoli w zbożach, teraz już nielicznych,
do malw pod oknami, dawnej wsi zakątka.

Małych dróżek krętych gościńcem nazwanych,
do stawu na łące, gdzie się len moczyło,
do chatki cieplutkiej i strzechy słomianej,
gdzie miłość i zgoda swoje gniazdko wiła.

Nasturcja pod domem pięła się do okien,
złota kula kwiatem motyle wabiła.
W lasach pełno jagód, jak sięgnęłam okiem
dorodnym orzechem leszczyna gościła.

Do tych dawnych czasów moja pamięć wraca,
do rąk mojej mamy, które mnie głaskały.
Tych cudownych wspomnień nigdy nie zatracę,
a beztroskie czasy w pamięci zostały.

-Czemu o tym piszesz - może ktoś zapyta
i zawracasz głowę tymi wspomnieniami,
- bo wieś ma swój urok, każdy to przeczyta,
i chlebem pachniała, życia korzeniami.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-09-13 Dodano: 2020-09-13 20:40:32

Ten wiersz przeczytano 813 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie