Ona

byc takim kimś,kto żyje,żyć chce i ma dla kogo.....

Stała sama wśród tłumu na ulicy,
swoją malutką głowę opuściła spokojnie w dól,
pozwoliła jej opadać,
opadać z gracją i wdziękiem....
Uniosła ku niebu dłonie,jakby chciała wznieść się w przestworza,
machała deliktanie skrzydełkami jak motyl na wietrze...
Nogi ugieły się pod nią w chwili odlotu...
Upadała powoli wznosząc po raz ostatni oczy ku słońcu,
poraz ostatni czując w płucach powietrze...
Jak domek z kart posypała się i ona,
zniszczona swoją walką,
wychudzona,
osamotniona...
W głowie tylko zaszumiało,
jedna plama krwi,
pełna ludzkiej rozpaczy,
Dlaczego nikt z nas jej wcześniej nie zobaczył??
Chude raczki połamane,
zakrwawione nogi przykryła spódnica w letnie kwiaty..
Zbyt długo walczyła,
zbyt długo sama była...
Duszą wysoko odleciała,
o wszytskim na pewno zapomniała...

czasami nie warto się zbliżać,tylko po to by zaraz odejść....

autor

szajbuska17

Dodano: 2005-05-31 20:58:15

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie