Ona czyli ja...

Nikt nie wydaje się bardzij obcy niż ktoś kogo się kiedyś kochało...

Jej twarz i łzy płynące przez pragnienia.
Oczy płaczące, a w nich rozpacz szukająca westchnienia.
Policzki rozpalone i krzykiem przesiaknięte...
Serce spragnione miłości czekające aż wreszcie wymięknie!
Nie jest łatwo wymazać z pamieci obrazy.
Nie jest łatwo wyleczyć dusze, która wciąz marzy!
Ona nauczona żyć z przeciwnościami.
Szalona na punkcie zabawy uczuciami.
Idąca po ścieżce swego istnienia z głowa do góry wtuloną w marzenia, zapomniana przez szczescie ze smutkiem na ramieniu nieprzytomnie trzeźwo idąc szuka swego celu...

Siedział obok gdy to pisałam lecz bólu nie zauwazył...

autor

SaNgRiA

Napisany: 2006-09-29 Dodano: 2006-10-03 12:11:25

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie