Oni i kosmos. Ulana

8. Ulana

Pamiętam, że najpierw było mi tylko dobrze albo tylko źle. Na początku często czułam zimno, byłam mokra, głodna i osamotniona. Słyszałam często krzyki lub płacz. Prawie stale płakałam. Dopiero niedawno się dowiedziałam, że odebrano mnie innej mamie i innemu tacie, którzy nie dbali o mnie tak, jak powinno się dbać o niemowlę.
Trafiłam więc do nowego domu. Byłam najedzona, wyspana, przytulana, bawiono się ze mną i mówiono do mnie – byłam szczęśliwa. Gdy mi którejś z tych rzeczy brakowało, domagałam się krzykiem i płaczem, aby natychmiast spełniono moją potrzebę.
W nowym domu nie musiałam często płakać. Przekonałam się, że nic się nie stanie, jeśli chwilę poczekam. Obserwowałam więc, co robią inni i słuchałam dźwięków. Były to w większości wysokie tony, które bardzo lubiłam. Wtedy byłam taka głupiutka – myślałam, że mama i ja stanowimy jedność.
Potem stwierdziłam, że potrafię wydawać z siebie inne dźwięki, podobne do tych, którymi posługiwali się dorośli. Kiedy zwracali się do siebie nawzajem, używali niższych, bardziej złożonych tonów. Nauczyłam się powtarzać niektóre z nich. Potrafiłam poruszać się nie tylko na czworakach. Wszyscy bardzo się cieszyli i chwalili mnie, gdy stawiałam swoje pierwsze kroki.
Zaczęłam także wymawiać proste słowa. Rozumiałam już, co one oznaczają. Gaba i Robi często bawili się ze mną. Gaba pozwalała mi brać swoje lalki, a Robi klocki.
Vivi, mama i tata także się ze mną bawili. Najbardziej lubiłam grę w a-kuku. Tomi w takich przypadkach mawiał, że pobawi się ze mną, kiedy będę większa i zacznę mówić i zachowywać się, jak normalni ludzie.
Rozumiałam coraz więcej słów. Teraz obserwowałam wszystko, co działo się w rodzinie. Zauważyłam, że Gaba i Robi mówią podobnie jak ja. Tak było na początku. Potem oni nauczyli się mówić jak Vivi, mama, i tata. I Tomi. Rozumiałam coraz więcej. Odkryłam znaczenie słów: „nie cie”, i „ja siama”. Używałam ich przy każdej okazji.
Stało się dla mnie jasne, że w rodzinie rządzą rodzice, no i oczywiście – ja. Bedu musiał słuchać wszystkich. Skakałam z radości, gdy przynosił rzuconą mu zabawkę. Nie rozumiałam tylko, dlaczego nie możemy zamienić się rolami. Ja też chciałam przynosić w buzi piłeczkę.
Tomi pokazał mi, że piłką można się bawić na wiele sposobów – można ją kulać, podrzucać, łapać i kopać. Cała rodzina brała udział w tej wspaniałej zabawie. Lubiłam też podbijać kolorowe baloniki, jednak nie cieszyłam się nimi zbyt długo, ponieważ Bedu też chciał się bawić. A on przecież nie miał rąk, tylko zęby. I to ostre jak igiełki. Nie bałam się go jednak wcale i często spałam z głową opartą o jego bok.
Vivi nauczyła mnie malować. Tata stwierdził, ze mam talent i pokazywał moje dzieła odwiedzającym nas gościom. Oni także byli zachwyceni. Zostałam nazwana małą artystką. Nauczyłam się przylepiać różne rzeczy do swoich obrazków. Nazywało się to kolażem.
Pojechaliśmy w takie miejsce, gdzie na ścianach wisiało wiele moich prac.
Jeden pan powiedział, że niedługo będę bardzo sławną małą artystką. A jak zapytałam: – Dlaczemu? Przecież nie wiem jak się artyści? – to się roześmiał i powiedział do mamy, że ma bardzo miłą i mądrą córeczkę... jak na swoje latka.
Z radości ułożyłam taki wierszyk:

Mam cztery latka, cztery i pół.
Do rysowania służy mi stół.
Farbek używam do malowania.
Holo do grania, kojo do spania.
Tata i mama chwalą Ulanę.
Kiedy dorosnę - artystką zostanę.

Vivi aż klasnęła w ręce i powiedziała, że jej siostrzyczka jest bardzo zdolna. I wszyscy zaczęli klaskać, a Bedu zaczął szczekać, bo przecież nie ma rąk. No więc artystką to już jestem, prawda?

autor

szadunka

Napisany: 2023-06-15 Dodano: 2023-06-15 07:51:02

Ten wiersz przeczytano 1020 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie