Opętany...

Opętany przez demona zła
siejesz w mej głowie spustoszenie.
Doprowadzasz do krzyku udręczoną duszę,
sprawiasz, że boję się obejrzeć za siebie.

Opętane przez demona twe oczy
wypatrują mnie w otchłani nicości
by wyprzeć ze złej swej krainy
me ciało, do światła miłości.

Opętane przez demona usta
wciąż szepczą "przepraszam",
gdy rękami ból zadajesz,
a ja i tak mówię "wybaczam".

Opętane przez demona serce
wciąż usilnie walczy o życie.
Gasi ogień, jaki zło rozpala,
zagłusza głodnych wilków wycie.

Mój biedny demonie, co dobra pragniesz,
pomóc ci pragnę w udręce!
Lecz jak mam to zrobić, pokonać śmierć
i uciąć złu, diabłu ręce?

Już wiem co zrobię. Uwolnię światłość
co w moim sercu od dawna spoczywa.
Niech później na cichym, spokojnym cmentarzu
twa miłość mój grób falami obmywa.

Niech łzy twoje dobre, ciepłe, życiodajne
przywrócą do życia mnie znów.
A wtedy żar mojej bezkresnej miłości
będzie większy niż tysiąc słów...

autor

taka_sobie_romantyczka

Napisany: 2011-07-20 Dodano: 2011-07-20 10:17:54

Ten wiersz przeczytano 819 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie