Opowiem o Paczkowie

Z tomiku "Miasta mi bliskie"

Co dziś robią w Paczkowie – pyta Zosia kolegę.
Pewnie wciąż coś paczkują – i popędził gdzieś biegiem.
A ta bierze notesik, skrzętnie w nim zapisuje,
że w tym oto miasteczku ciągle ktoś coś paczkuje.

Przeszła potem ulicą, jeszcze spory kawałek,
podziwiając zabytki, weszła nawet na wagę.
Uśmiechnęła się lekko – pewnie kożuch i buty,
kilogramów aż tyle, jak to dobrze, że luty...

Do kościoła zajrzała i... o matko! Co widzę?
Tutaj studnia misterna, czyż ja jestem w remizie?
Między dwiema ławkami stoi harda i dumna,
czymże tak zasłużyła, że tu jako kolumna...

Przed ołtarzem po prawej – myśli – kto mi podpowie?
Tuż na wprost, Jezus pada od ciężaru, po słowie
i pod krzyżem na Ziemi, za grzech nasz poprzez wieki.
Cyrenejczyk pomaga dźwigać ciężar udręki.

Widzi drogę krzyżową (a o studni rozmyśla)
i koronę, cierń owy – niechaj dunder to świśnie.
Dwa tematy dogłębne – kto tu studnię i po co,
wtem zakonnik wychodzi i naprawdę ochoczo,

Opowiedział jak było, że to w celach obronnych
przed najazdem tureckim, unikając pogromu,
studnię w mury przyjęto, wodę zabezpieczono.
By wróg nie miał dostępu postawiono duch gnoma.

Dawniej mieli w zwyczaju wody truć w czasie wojen i dlatego tu mogli, wciąż bezpiecznie pić wodę okoliczni mieszkańcy i obrońcy tej ziemi,
na podstępne zatrucie teraz nienarażeni.

Wróg tu nie miał dostępu. A w jej nazwie – Tatarska,
to już głosi legenda, znak miłości zbyt dziarskiej,
tatarskiego młodzieńca do prześlicznej córuni
włościanina Boguna. Obaj niczym tajfuni.

Młody Tatar chciał porwać, jak bywało w zwyczaju,
panna jednak wymogła – i normalnie bez czarów –
poszedł prosić o rękę – do nóg padł Bogunowi.
Lecz go tylko rozgniewał, wnet odmowę odtrąbił.

Wtedy krewki Tatarzyn swoją lubą porywa,
a wraz z panną trzy konie najbielsze, z takąż grzywą.
To go właśnie zgubiło, konie w mig rozpoznane.
Było wiele rabanu, Tatarzyna pojmano.

Przed Bogunem rzucono, wyrok zapadł – do studni.
I utonął Tatarzyn. A czy słusznie – czy musiał?
Do dziś w uszach tu dudni. Tego nie rozstrzygniemy.

Że bez zgody tatusia?... Po co Amor łuk krzywo ustawił?
Przecież wcale nie musiał.

autor

mariat

Napisany: 2016-04-18 Dodano: 2016-04-18 22:35:06

Ten wiersz przeczytano 2576 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie