Opowieść o córce marnotrawnej

Była sobie raz panienka
zgrabna, zwinna jak sarenka
tłumek chłopców wokół skakał
o zaślubiny rodziców błagał.

Ona jedna nie wiedziała
co ta zgraja mężczyzn chciała
więc uciekła z domu
cichutko, po kryjomu.

Po świecie dwa lata chodziła
wędrówka jej była miła
choć dwie pary trzewików zdarła
z braku przyjaciół nie umarła.

Nie chciała wracać do domu
kim jest nie mówiła nikomu
zamieszkała gdzieś wreszcie u kogoś.

Tam, pracując jako pokojówka
poznała pewnego panicza
był bardzo przystojny i miły
więc w krótkim czasie były oświadczyny.

Ślub był i wesele
lecz dziewczyna smutna w domu siedzi
i obiera ziemniaki przy miedzi
i tęskni strasznie za domem.

Tydzień przepłakała w poduszkę
postanowiła odwiedzić matuszkę
bo prawda prastara i dobra
że więź między córką a matką
pozostanie wieczną zagadką.

autor

Kate_pisarka

Napisany: 2008-09-21 Dodano: 2008-09-21 20:39:50

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie