Opowieść mojej babci

Dla mojej babci, która nazywa mnie różnymi imionami:* Kocham Cię:*

Nie wiem gdzie są moje okulary
a wzrok mój
nawet gdy mam je na nosie
nie pozwolą mi już obejrzeć dokładnie
Twojej twarzy...

Jakie to straszne
nie wiedzieć kim są Ci obcy ludzie
którzy kręcą się po mojej kuchni
i po czasie dopiero rozumieć
że czas nie stanął przecież w miejscu

Coraz częściej czuję się jak przeszkoda
mijacie mnie biegnąc każde do swoich spraw
a ja wciąż na krześle przy oknie
liczę dni
trwam jak posąg

Czasem ciężko mi podnieść się rano
głos się łamie
lewe oko zalewają uparcie łzy
trudno postawić krok
a lasce mojej
tak starej jak ja
ciężko podźwignąć pomarszczone czasem ciało

Wiem bywają dni że nie pamiętam
czy ziemniaki na obiad naskrobane
czy pies nakarmiony
tabletki połknięte
nie wiem

Pamięć moja jednak
w niezwykły sposób zachowała
widok wojennych ulic
dziecięcych twarzy
dźwięk jego śmiechu
obraz kochanych oczu
i ostatni jego dotyk
który czuję do dziś...

Podnoszę w górę pięść
rozzłoszczona za to, że musiałam tu zostać
ale nie potrafię się złościć na Niego
a ten wrogi gest zmienia się w ręce
złożone do modlitwy....

autor

karoshima

Napisany: 2009-03-26 Dodano: 2009-03-26 20:06:37

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie