Osamotniona
Samotność to smutek i cisza,
choć obok gwar i muzyka.
Samotność jak wyklęta dusza,
cicho bez szmeru cię przenika.
Płyniesz przez życie w samotności
jak zagubiony żagiel w morzu,
nikt cię nie widzi w tej szarości,
serca przed toba nie otworzy.
Samotność jak mgła cię otula
i nie przepuści do ciebie radości.
Wśród tłumu ludzi giniesz z bólu
i pozostajesz w samotności.
Czasem iskierka się zapali,
myślisz,że z niej płomień wybuchnie,
lecz nieprzyjazny podmuch wiatru
szybko tę małą iskrę zdmuchnie.
Komentarze (2)
Ładny , pełen melancholii, wiersz, należy się czynnie
wpisać w tłum. Natychmiast radość przybędzie. Miło się
czyta.
Pozdrtawiam.
wiersz pełen smutku i tęsknoty za bliskością....można
być samotnym wśród tłumu ludzi