Ósmy sakrament

Niewypowiedziane słowa melodią zastąpione,
Drżące dłonie w znaku krzyża ukryte,
W kielich smutne oczy bez ustanku wpatrzone,
Lecz serce grzechu wcale wyzbyte.
Wyznania uczuć w modlitwę zmienione
"I nie wódź nas na pokuszenie" sens nowy nabiera,
Bo te pokusy tak pięknie zdobione,
Że blask im szkaradność na moment odbiera.


Tak piękne słowa, a myśli tak podłe...
Odnaleźć się w tłumie zbyt łatwym się staje.
Twe zachowanie czci ich nie godne,
Lecz o tym nie wiedzą, więc cześć nie ustaje.
Spojrzenie iskrę w ogień przemienia
Ciche westchnienie w krzyk euforii .
Cóż pieknieszego pośród stworzenia
Niż dłoń uniesiona w geście wiktorii?
Bo nawet milcząc zgrzeszyć jest łatwo,
W cudownych słowach nieprawość wyrazić,
Mrokiem ugasić płonące światło,
Ofiarą niegodną majestat obrazić.
Miłość nie zawsze jawi się światu,
Czasami skrywać się przed nim zmuszona
Nie trzyma się zasad jak wierni dogmatu
Choć piękna, to głowę spuszcza skruszona.
Rozmowy nie mogą granic przekroczyć,
Niedopowiedzeniami są wypełnione,
Wejrzenia trudno obcym przeoczyć,
Tak rzadko zatem zerkamy w swą stronę.
Lecz gdy tak się dzieje, w źrenicach błyszczących
Wszystko wyczytać już teraz umiemy,
Od grzesznych pragnień, do rozterek niszczących
Usłyszeć zdołamy krzyk, nawet niemy.
I te misteria tak często grywane,
Uzależnieni zupełnie od siebie,
Przyjdzie nam za nie odbyć srogą karę
Zapomnieć możemy już teraz o niebie.
Nadchodzi chwila, zabiły dzwony
Ostatni Twój ukłon i ostatnie wejrzenie,
Zrzucony ornat złoto-czerwony
I tylko jedno już w sercu pragnienie ...

autor

Stantia

Napisany: 2020-06-03 Dodano: 2020-06-03 21:26:14

Ten wiersz przeczytano 1114 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie