Ostatnia prośba

a gdy kiedyś już umrę
to pochowajcie mnie proszę na leśnej polanie
- wiecie przecież na której –
w cieniu leciwego dębu
pomiędzy siwymi brzozami
w prostej drewnianej trumnie
a na mogile krzyż zwykły ustawcie
i na tabliczce wypiszcie kim byłem
bo chcę żeby o mnie przeczytali ci wszyscy ludzie
którzy może na tę polanę zajrzą przypadkiem

pochowajcie mnie proszę na leśnej polanie
na której często przystawałem zimą
żeby odpocząć tam po ciężkim dniu pracy
- las zimą bywał taki cichy i taki spokojny
cały biały przysypany śniegiem
jakby zgasły i jakby w wielkiej zadumie
przystawałem więc na tej polanie na dłużej
bo chciałem tę ciszę i śpiący las
w jego wielkiej zadumie zrozumieć

a wiosną przychodziłem na tę polanę zbierać kwiaty
kwitły ich tam zawsze całe kobierce
tak piękne jak perskie dywany utkane z najdelikatniejszej wełny
i zrywałem całe naręcza tych przecudnych kwiatów
i niosłem je z sobą do domu dla ciebie kochanie
a ty brałaś je ode mnie z uśmiechem
i w podzięce czule całowałaś w policzek
a potem ostrożnie sadziłaś kwiaty ponownie
w tym ulubionym glinianym wazonie
darując im życie które ja im odebrałem

latem lubiłem na tej polanie
malin dorodnych cały dzbanek uzbierać
a potem w cieniu drzew przysiąść wygodnie
oprzeć się plecami o pień siwej brzozy
i wsłuchać się z uwagą w odgłosy
które z głębi lasu echem się niosły
wsłuchać się w nie i zrozumieć cichą lasu mowę
w sens życia w szeleście liści i w szumie koron ukryty
który niesie się po okolicy łagodnie brzmiącą melodią

a jesienią podziwiałem na tej polanie
kolorów przeróżnych gamy całe
którymi wzbierały nagle wszystkie drzewa
i patrzyłem jak pięknie się czerwienią korale jarzębiny
zapięte drżącą dłonią matki natury na jej smukłej szyi
i jak rosa się na nitki srebrne pajęcze sama naniza
i udaje sznury drogocennych pereł
przyglądałem się mgle co jak mleko biała
rozlewa się nagle po okolicy jak z wielkiego dzbana
i swą niewinnością las cały spowija
a w jej miękkich i czułych objęciach
on - żyjący dotąd tysiącem zielonych drzew - powoli zasypia

więc pochowajcie mnie proszę na tej polanie właśnie
którą ukochałem nad życie
- o to bardzo was wszystkich proszę !
w cieniu leciwego dębu
pomiędzy siwymi brzozami
- tam wykopcie mi głęboką mogiłę
i złóżcie w niej ze mną prostą drewniana trumnę
a potem nad głową usypcie mogiłę
i nie bójcie się już o nic
bo leciwy dąb będzie nade mną czuwał
dzierżąc w rozłożystych dłoniach konarów
liści zielonych szumiący parasol
i gdy przyjdzie nagła potrzeba
dąb pamięć o mnie i duszę moją
przed wszystkimi złymi mocami uchroni
a w ziemi swymi mocnymi korzeniami
czule mnie oplecie i do wiecznego snu utuli

a siwe brzozy w zadumie swe siwe głowy nad grobem pochylą
i cichym gałęzi szumem zmówią za mnie modlitwę
a jesienią zapłaczą rzewnie one złotymi łzami opadających liści
a zimą śnieg miękką kołdrą mogiłą okryje
a wiosną zakwitną na niej kwiaty
a latem malin dojrzałych dzbanek ktoś na grobie zostawi . . .

i będę tak wiecznie odpoczywał
w tej mogile usypanej pod szumiącymi drzewami
i czekał na lepsze może czasy
uważnie wsłuchany w to o czym opowiada las
w szept wszystkich w nim drzew
ja - leśnik - którego całym życiem był przecież ten las właśnie
i taki sen może mi się w grobie przyśni
w którym las będzie wieczny a ja w nim zmartwychwstanę
i będę znowu żył tak jak niegdyś
wśród drzew i z drzewami ramię w ramię
i będę żył w waszej o mnie pamięci
kochani . . .


Robert Kruk, 25.04.2006r.

Ten wiersz nie jest pożegnaniem z życiem!!! Ale czasem rozmyślam o tym, co kiedyś mnie nieuchronnie spotka, o swoim życiu, o swoich pasjach, miłościach, marzeniach i wymyśliłem sobie, że chciałbym być właśnie tak pochowany. I chciałbym żeby moje życie było takie właśnie ... Oddane pasji życia i pasji kochania najbliższych mi ludzi...Śmierć nie jest wcale straszna jeśli oswoimy się z jej nieuchronnością ... Własnie ta nieuchronność powinna sprwiać, że przeżywamy swój czas jak najpiękniej !!! ... Ja tak go przeżywam ... i jeszcze długo tak chcę !!! A nad głowa szumią mi drzewa ... Pozdrawiam !!!

autor

Robert Kruk

Dodano: 2006-09-21 07:39:18

Ten wiersz przeczytano 1276 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie