Otchłań zapomnienia...

pisane dziś w pociągu, po spojrzeniach w piękne oczy pewnej osoby...

Podróżując poprzez pola codzienności
obserwuję ich życie,
zastanawiam się...
czy kiedyś się odnajdziemy?
Kiedy zmrozisz mnie spojrzeniem,
i ujrzę rany w oczach...
twoje, moje..nieważne,
kazdy cierpi.

Czy zdołasz mnie zatrzymać
nim ucieknę, nim spadnę.
Nic mnie tu nie trzyma,
nie ty,
tylko pewni ludzi, istoty czujące...
odrobina otoczenia..to wszystko.

Więc szukaj mnie!
Szukaj i nie przestawaj, ofiaruj mi swą siłe,
napełnij mnie nią...ja swej już chyba nie mam.
Podaruj mi moją siłę, podaruj mi....

A ja dam Ci siebie, jesli nie będzie za późno.
Podaruję Ci mooje serce
tylko nie baw się nim gwałtownie,
nie rzucaj w otchłań zapomnienia.

dla kogoś, gdzies tam żyjącego...

autor

ciemneswiatelko

Napisany: 2007-06-03 Dodano: 2007-03-06 22:03:58

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie