Ożurawienie!

Już wiatr przegonił ciepły wschód słońca
chłody poranka, jesień nadchodzi,
przemija lato, ognistość w żółciach -
z tęsknym spojrzeniem gdy coś odchodzi

W milionach kropli mgły wiszą mlekiem,
promienie słońca w nich rozszczepione
blaskiem subtelnym odbitym w wodzie -
wielopastelem w przedświtach nieba

Z rozmytych w mrokach snów rozlewisku
puch mgielny opadł, pająk z muślinem,
sczesane wierzby w koronach gołych -
a dalej przestrzeń w rozległych trzcinach

W głębiach rozlane w kształtach żurawie
upiorzyska skrzydłe na jednej nodze,
ciszę przerwały nieśmiałym głosem –
jakby odległe jednak gdzieś w trawach

Wszędzie ich pełno jakże klangorzą,
krzyk i grupowo w błękity wznoszą
zatoczą koło klucz odlatuje -
potem kolejny, kolejny szykiem,

ten zachwyt w oczach - ożurawienie!

J.G.


Żegnajcie Żurawie!

Koniec lata tuż, tuż, żółkną trzciny
gdziebyś nie spojrzał zorane pola,
pokosy trawy wdzięczą się słońcu
niebawem wiatr z drzew strąci owoce.
Dalej przy rzece żurawie w rżysku
grzebią, biegają na przekrzyk z braćmi -
podziwiam zręczność, spryt i wytrwałość
w wydziobywaniu ziarn kukurydzy.
Ich krzyki piękne, stąpanie z gracją
- żurawi sejmik nad Żurawianką.
Nocne duszydła, zjawy strusiowe
w mgielnej koronce puszystopiórne.
Ale odgłosy ! Nocne koncerty!
Wczoraj dwa klucze nad Sieklukami
głośnym klangorem na pożegnanie –
mkną na południe, szumne trzepoty,
mam łezkę w oku, smutno mi bez nich.
To jesień już! No cóż, czas drwa rąbać!
Zachodzą zmiany, rudzieje kasztan,
wrona wróżbitka kracze że chłody –
zając kicajec skosem przez ogród
robi zapasy z moich marchewek!
Szaro i buro, mokro – wilgotno,
deszcz siąpi deszcz, kap, kap liście płaczą.
I to jest piękno naszej natury !

J.G.

autor

jadgrad

Napisany: 2023-01-28 Dodano: 2023-09-28 08:25:20

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie