Parkowa ławka

W parku na ławce
siedzi poeta
Ręce w kieszeniach
Głowa spuszczona

Przechodnie myślą
że pewnie pijak
co wypędziła go
z domu żona

A on zgarbiony
Wzrok wbił w ziemię
I tęskni za czymś
Za czym? - Sam nie wie

Potem na ławce
usiadła kobieta
Modnie ubrana
Piękna zadbana

W małym lusterku
się przeglądała
Rozwiane włosy
dłonią poprawiała

Tak zachwycona była
swym odbiciem
Nie zauważyła nigdy
Jak on kocha skrycie

Tak przez cały dzień
W tym miejscu ktoś przysiadał
By chwilkę odpocząć
Póki deszcz się nie rozpadał

Wieczorem młodzież
w parku się spotkała
Długo i głośno
się z sobą witała

Tak swym witaniem
się ekscytowali
By dać upust emocjom
Ławkę połamali

autor

Didri

Napisany: 2006-10-29 Dodano: 2006-10-31 07:49:49

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie