Party

Co dzień o tej porze na brzeg tu przychodzi
z butelczyną w dłoni, brudny i obdarty.
Wciąż na dnie przysiada przewróconej łodzi,
z zachwytem spogląda na cudowne party.

Odrobiło dniówkę pracowite słońce,
zaraz twarz ukryje gdzieś za horyzontem.
Miły podwieczorek pora już zakończyć.
Jeszcze widać smugi złociste, gorące.

Dzień, jak mistrz cukiernik, miesza w tyglu nieba.
Zmienia kombinacje jakby nie był pewien,
na tą okoliczność, jakiej użyć trzeba,
a za wszelką cenę kunsztu pragnie dowieść.

Błękit już nasącza ponczem z pomarańczy.
Z piersióweczką rumu, garścią świeżych wiśni
w fartuszku z obłoków wraz z chmurami tańczy.
Kropelki się sączą, jak którąś przyciśnie.

Po chwili gotowy niebiański deserek,
ciemność brudną ręką pożera łapczywie.
Resztki noc wymiesza ogromnym mikserem,
zanim księżyc wzejdzie, uwinie się prawie.

Nie jest towarzyska ta pikowa dama,
samotnik na plaży tak się gwiazdom zwierza.
Wszystkich do snu kładzie, jak ja żyje sama.
Będziesz piła wódkę? Nie chce! ..w mordę jeża.

autor

kasztanowiec

Napisany: 2013-02-02 Dodano: 2013-02-03 00:07:56

Ten wiersz przeczytano 2004 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie