Partyzanta Cień

Lasu gęstwina mrokiem dzień zasnuwa,
drzewa jak sumień gromada tamtego zbolałego świata.
W korzeniach ich siła liśćmi świata uglądając potomków tych,
którzy między nimi swe kości pokładają.
I jasne było popołudnie i spokój spał na luf karabinach
w powietrzu niejedna krążyła tęsknota nadzieją ocierając ich spocone czoła.
Tak szli z modlitwy plecakiem każdy do jednego wołając Boga, choć nieraz niejednemu do serca zajrzała trwoga.
Nieraz chwile siedząc na łona polanie,
oddech łapiąc pół tchem zmęczony,
któryś wyjął kartkę i począł swe pożegnanie pisać ze światem.
Dzieci moje kochane jam wasz ojciec,
choć od domu daleko w sercu po wszystkich ścieżkach was nosze.
Czy spocząć jutro pod drzewem będzie mi dane,
czy z nocą przebieżyć za rękę,
Bóg jedyny raczy wiedzieć czy ujrzę was więcej...
A drzewa szumiały z wolna oceanem zieleni
pod swymi konarami kryjąc ich wychudłe ciała przed płaszczów czarnymi połami,
przed żelaznymi łzami dusze z ciała odzierającymi.
I dzień się skończył i przyszła jesień
słońce topiąc w krwi szkarłacie,
ostatnia kula przeryła powietrze
i bagnety swą pieśń śpiewać poczęły.
O wolności, ojczyźnie i Bogu nuty z krwią splatały
ceną najwyższą za życie oczy swe zamykali.
I minęła zima i wojna trzasnęła drzwiami,
los dziesiątek różańca odliczył
a one szumią dalej swoją elegie o tych kilku sercach
co ich korzenie własną krwią podlali.

Dla Tych Zapomnianych...

autor

Szczensciarz

Dodano: 2004-10-26 11:36:55

Ten wiersz przeczytano 1522 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie