Pean

Usłyszałam kiedyś zdanie;
ucz od wielkich się kochanie.
Biorąc wzór – czy to jest dobrze?
Żyć tak różnie źle i szczodrze?

Wzniosłość, pomnik tym wysokim.
Spojrzeć można swoim okiem.
Zawsze drogi los pogmatwa.
Droga różna i nie łatwa.

Wielcy, mali i tyciutcy,
grubi średni no i chudsi.
Wszyscy są od jednej matki.
Jednakowo różne dziatki.

Można myśleć też inaczej,
kto z jakiego progu skacze.
Geny ciągle się splatają ;
wielcy, mali z nich powstają.

Proste niby – tak powiecie.
Żyjmy chwilą na tym świecie.
Pean zawsze będzie chodził.
Może pomóc, by nie szkodził.

Znajdzie się też pisarzyna,
by nie szkodził – nie wytrzyma.
Tak pogmatwa – tak napluje,
szuka, bruździ bo tak czuje.

Więc by dożyc miłej chwili;
żyjmy w zgodzie moi mili.
Szale wagi się kiwają -
losy różnie układają.

Wyrok jeden dostaniemy.
Koniec drogi – więc staniemy.
Śmierci nikt dziś nie wykiwa.
Żyjmy chwilą - czas upływa.

Po co to lawirowanie.
Człek na wieczność nie zostanie.
To nie drwiny ani skarga.
Duszą wieszcza życie targa.
M.M.Proskurowska.
2015

autor

Maria Magdalena Proskurowska Rubas

Napisany: 2015-02-20 Dodano: 2015-02-20 20:25:19

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie