Perspektywa

Dla mojego przyjaciela.

A może kiedyś
staniemy znów, naprzeciw siebie
i w mroku letniej nocy,
patrząc prosto w oczy
uraczymy uśmiechem
na przekór gwiazdom na niebie,
ironicznemu księżycowi,
bogu wojny Marsowi.
Stojąc tu, gdzie byliśmy,
gdzie wszystko straciliśmy,
gdzie się odnaleźliśmy.

Znów, jako dzieci miałe,
w planach na przyszłość niestałe.
Krzyk wyrwany z duszy
kamienne serce poruszy?
Czy znów znikniesz z wiatrem,
zostawiając łzy nieotarte?
Bez rozmowy, gestu małego.
Tak bardzo, szalenie potrzebnego.

autor

Flame

Napisany: 2008-04-10 Dodano: 2008-04-12 09:00:02

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie