pierzastość

"Przytulę panią w pewnym wieku,
gdzieś między "jestem" a "odchodzę",
dopóki jeszcze jest w człowieku
zapowiedź rannych wypogodzeń.

Przytulę mocno, zamaszyście,
by zabłądziły w cieple dłonie
tak jak przytula ziemia liście,
gdy się zabarwią pierwszym szronem.

Fotelem będę rozbujanym
jak morze, które łzawym okiem
buduje ze wzburzonej piany
pałac z milionem gwiezdnych okien.

Nie spocznę nim nadejdzie wiosna
z figlarnym śmiechem: oto jestem,
a cień na ścieżce moją postać
zamieni w nadchodzące szczęście."

autor

z nick-ąd

Napisany: 2020-12-04 Dodano: 2020-12-04 16:11:23

Ten wiersz przeczytano 993 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie