Pies Karambus cz. XX. Mazury

Pies Karambus

Część XX. Mazury





Nazajutrz o poranku,

Stoimy z psem na ganku,

Żegnamy piękne góry,

Ruszamy na mazury,

Jedziemy z Karambusem,

Przez Polskę, minibusem,

A pies jest przeszczęśliwy,

Bo będzie łowić ryby,

Ochotę ma malutką,

Aby popływać łódką,

Pojeździć na rowerze,

Lub szukać żab w plenerze.

Wyszliśmy z samochodu,

Na stary pomost-chodu!

Karambus dostał bzika,

Po deskach skacze, fika,

Nałożył płetwy, maskę,

A fajkę jak kiełbaskę,

Do mordy mocno wcisnął,

I nawet nic nie pisnął,

Nurkuje, już jest na dnie,

Co znalazł ? nikt nie zgadnie,

To muszla bez ślimaka,

Oj, będzie z tego draka!

Karambus wszedł do środka,

Ja za nim, to nie plotka,

W jej wnętrzu sieć tuneli,

Każdy, perłowo mieni,

Biegniemy labiryntem,

Pies wolno a ja sprintem,

To prawie jak zawody,

Stop! Nagle ściana wody,

Sążnista i tęczowa,

Coś tam się za nią chowa,

Ciekawość pieska zżera,

Łapami w wodzie gmera.

Ustała kipiel w końcu,

Stoimy jakby w słońcu,

Na samym dnie jeziora,

Gdzie wielka jest komora,

W niej perły i ślimaki,

Wszystkiego strzegą raki,

A w przeogromnej sali,

Tron ze szlachetnej stali,

Z szafirów i diamentów,

Tysięcy ornamentów,

Na tronie coś wielkiego,

Na wskroś obrzydliwego,

To głowa maszkarona,

A na niej pstra korona,

Na twarzy tkwią błotnice,

Lśnią glony i sinice,

A oczy; sprawa taka,

Długie, jak u ślimaka.

Zesztywniał pies ze strachu:

„Wiejemy stąd mój brachu!’

„Nie prędko mały druhu,

Jesteście w moim brzuchu!”

Odezwał się ten potwór,

I zamknął każdy otwór,

Karambus wściekle prycha,

Najeżył swe zębicha,

Powbijał swe pazury,

We fałdy grubej skóry,

Aż ślimak dostał czkawkę,

I wypluł nas w sadzawkę.

autor

Bodas

Napisany: 2024-03-19 Dodano: 2024-03-19 15:07:02

Ten wiersz przeczytano 321 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie