PIEWCA DOBREJ NADZIEI

Ach gdybym był piewcą ,
złożonej melancholii.
I poczuł na mych plecach,
szczyt spuściska łan glorii.

Poczułbym się jak Basza,
co stół osiodłał zastawiony.
I trwonił jak fortunę,
zbierając marne plony.

Gdzie cztery strony świata,
dosięga moc Augiasza.
Uczynił jak pokutę,
ten dom co nas otacza.

Więc siodłać mi rumaka
i trąbić wsiadanego.
Oręż zaś jest ze złota,
niewarta już niczego.

A moja złota zbroja,
nie chroni mnie jak tarcza.
Bo miękka jej powłoka
i życia mi nie starcza.

Nie liczę na przyjaciół ,
ja znajdę ich na marach.
Co słowo dane warte,
to życie nie przywara.

Kto pójdzie ze mną w szranki
a kogo sztandar skusi .
Czy warto kopie kruszyć ,
dla niepokornej duszy.

Nie lepiej wschody słońca,
oglądać gdzieś na niebie.
I gwiazdy które świecą,
tak tylko w prost dla Ciebie.

Bo człowiek to materia,
gdzie brak ograniczenia.
Zapala potem gasi
a reszta bez znaczenia.

autor

Prymus

Napisany: 2022-06-17 Dodano: 2022-06-17 07:22:55

Ten wiersz przeczytano 1084 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie