Płonący zachód

Z jakimż to tupetem słońce dzisiaj zaszło,
w gniewne się wchłonęło purpury rozlanie,
w dramacie obrazu, w niewyobrażeniu,
jak z żarzących strzępków naturą utkanych.
-
Chmurne atramenty wessały szkarłaty,
a strugą burgundu nasyciły czeluść.
Przestrzeń w krzyku gniewnym świetlistością zrasza
niebo, spięte grozą. Czemuś takie, czemu?!
-
Kulistość słoneczna rozeszła się w pyły,
w zmąconych obłokach rozświetla się witraż.
Tylko pożar nieba, jak w zagłady szponach,
przeciąga się łuną, byle tylko wytrwać.
-
To apokalipsa, czy wzburzony bezkres?
Krwią zbroczony zachód, co spokój rozkrusza.
Jakby urojenie, proroczy kamuflaż,
wróżba w wyobraźni pisze strachem w duszach.

Inspiracja pięknym zdjęciem, ale tutaj jedynie musi zadziałać wyobraźnia :) Pozdrawiam serdecznie :)

autor

ElaK

Napisany: 2023-01-06 Dodano: 2023-01-06 08:13:49

Ten wiersz przeczytano 1468 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie