po burzy

Igus, wdzięczność za dobre słowo zostawiam dla Ciebie.

Karzcie, Mojeszkice - dziękuję za czytanie.
Pozdrawiam
:)

Tego się nie dowiemy... Wiersz zatrzymuje! Ukłony :))

Lirycznie, rytmicznie... i jak zwykle niezawodnie.
Pozdrawiam, Amnezjo. :)

Bardzo dobry, refleksyjny wiersz.
Piękne są Twoje wiersze, ale ostatnio smutne.
Pozdrawiam cieplutko.

Aj tam... od razu gniewa...:)

Ciekawe rozmyślania.
Pozdrawiam.

Za 'bomi' - poruszające.

/czy oczy kiedyś wstaną jeszcze
by móc zobaczyć że umarłam/ i dwa ostatnie wersy
bardzo zręcznie zbudowane, całość poruszająca
prawdą...

pozdrawiam, amnezjo

smutno...ale przecież każdy ma jakieś myśli o śmierci,
i tego co dalej nas czeka:):)

Piękna i niezwykła Twoja refleksja.
Pozdrawiam, Amnezjo

w piękny sposób ujęłaś ten temat, podoba mi się,
pozdrawiam cieplutko

Nikt nie wie co dalej, może nic a może..., tylko
gdybania.
Bardzo ładny wiersz.
pozdrawiam

po burzy
w ozon się zanurzy
nos i oczy ciekawskie
pragnące pochodzić
bez białej laski
i zmartwychwstać gotowe
niby skiba niwy
przez brony talerzowe
rozpadnięta na niby
by lessowym pyłem
być może gdzieś w morze
ujść rzekami w brunatnym kolorze

bardzo ciekawie napisany wiersz, hm...
/może rozpadnę się za niwą/????,
a można rozpaść się za niwą?,
ciekawie zrymowany?,
ha, a gdybyś tak przeczytała Apokalipsę św. Jana, nie
trzeba byłoby się zastanawiać i szukać morza,
/czy oczy kiedyś wstaną jeszcze/
cóż za przenośnie?, metafory?,

czytaj ze zrozumieniem, ja nie mam marzeń w stosunku
do Twojej osoby, ani niczego Ci złego nie życzę, nie
miewam takich zachcianek, - a jedynie napisałam,że
chciałabym, żeby ktoś ci zablokował czasami komputer,
czasami -
Miłej niedzieli

zmartwychwstania, przepraszam.