Po dwudziestu latach ..
z dedykacją..dla młodych, i starszych małżeństw :)
skradłam tak sobie,
kawałek Ciebie.
ot co, taki malutki.
łagodnie tuląc wciąż go do siebie,
dzieląc radości. i smutki.
parę lat temu, a może i sporo
na rynku pod Marszałkowską,
cudnie w dzień słońca, cudnie nad
rankiem,
otoczył mnie pan swoją troską.
okiem zahaczył, uśmiechem zabawił
całkiem, a całkiem konkretnie [!]
że też ja byłam, taka naiwna
że się bawiłam tak świetnie!
..
mijały lata, po sukni białej
i też to cudo od Boga
przyszło tak do nas, niespodziewanie,
ach, mąż zamienił się w wroga.
smutkiem mijały lata ciężkości
gdy na początku tak cudnie.
opadł miłości żar, z samotności
nie było u nas tak żmudnie.
piękne te noce, w ciepłym klimacie,
rozdrobniły się w ciemną czarę.
a mi tak trudno całkiem sie dziwić :
minęło lat dwadzieścia parę.
a część Ciebie wciąż chce marudzić,
choć nie serdecznie mi szlochać.
mój miły, mężulku, czas się obudzić,
czas swoją żonę pokochać.
samOtna
Komentarze (5)
dobry wiersz, czekam na jakiś tomik xD, może i w te
wakacje coś wydasz :P (ja oczywiście kupie, ale na
jakieś zniżki licze)
tak lekko piszesz na temat trudny ,bo dopada wiele
małżeństw ,jak to mówia proza zycia - zamiast miłości
przyzwyczajenie -czy w takich okolicznościach jest
jeszcze miejsce na miłośc ,na szczere uczucie - ale
jeśli to możliwe to zgadzam sie z tym ,"czas swoją
żonę pokochać" -dodam męża też
ciekawy temat....i bardzo pouczający wiersz...+
ciekawy wiersz,opisujący życie ,uczucie ,sumujący lata
wspólnie przeżyte ,ale brak tego ciepła ,czy miłość
gaśnie...?
Czasami zamiast miłości zostaje tylko przyzwyczajenie
do tej drugiej osoby. Zostawiam +. Wiersz jest
naprawdę dobry.