Pocałunek pojednania

Korowody rozdzierających wyrzeczeń,
fundamenty poniżeń.
Wśród obróconych plecami i obalonych w proch,
walczysz samotnie.
Rozszarpane usta na twych licach,
wyszukują obszaru pojednania.
Palisz sens w nicości,zwanej Twoim wnętrzem.
Sens jest tęsknotą słabych,
sens jest ułudą zawiedzionych.
Twoje oczy wypatrują rytm,
kuszą słabość zwaną pojednaniem.

Dlaczego dla ludzi współczesnego świata to takie trudne?! Pytam,dlaczego?!

autor

iluzja

Napisany: 2006-09-08 Dodano: 2006-09-11 18:43:41

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie