Pocieszenie

Nad stawem zadumy, w którym łzy uśpione
szumem tataraku głuszą bieg historii,
stoi zamyślona o cudach niebieskich
budzących oczęta, z przeciwległej strony.

Nikną wtem smucenia - z uśmiechu promyka.
Zapada w myśl błogą, obraz po obrazie.
Kreśli dalszą drogę, znad koron królewskich
sosen, wystrzelistym, jakoby sen z marzeń.

Ogarnięta chwilą, ziemia zatrzymana.
Obłok tkliwe nuty w miłowanie składa.
I buja polaną nieba błękitnego,
po wspólną balladę, w słonecznych świtaniach.

autor

Rozalia3

Napisany: 2022-03-29 Dodano: 2022-03-29 18:44:08

Ten wiersz przeczytano 995 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie