Pod miłorząbem...

Mamie...

Jest w tym drzewie jakaś tajemnica,
pod nim wzdychali chyba kochankowie
liście jak serce podnosząc do lica
i szeptali miłosne słowa.

Na skraju parku, skromnie i cicho
szeleszcząc liśćmi prosi, by podejść.
A wokół niego z serc leży dywan
i serce boli, gdy depczę po nim.

Zamykam oczy i duch z przeszłości
wkrada się wolno między me myśli.
To tutaj przecież po raz ostatni
jesienią tamtą razem byłyśmy.

Twoim to słowem wiatr zawirował
i usłyszałam tylko, że kochasz.
I zalanymi łzami oczami widziałam,
jak liść w dłoni chowasz.

Obraz ten w duszy zawsze zostanie
i liść pokruszony między kartkami.
A moje serce nieukołysane
tak pomalutku umiera z żalu...

ktoś może powie, że liście miłorząbu mają kształt wachlarza a nie serca...cóż, od czego wyobraźnia.

autor

kwidzyn

Dodano: 2006-12-10 18:07:42

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie