poddublińskie okna

wychylając się w taką rozmazaną rzeczywistość pamiętamy wszystko, co nas otoczyło całą melodię świata naszego.

zza okna zaśpiew krwisty fados
rozgarnia śpiączki
moje stopy o dziwo uwiedzione próg obstukują
a może dostąpią od nowa prawa drogi
poniżej nie ma powrotów
krople mlaszczą bezczelnie
niemal we mnie
łączą myśl ze smakiem nut
nic śmiesznego
ale za to dobrze jest
zza zasłony
żebrać tak pośpiesznie
o pomruki i szelesty
sploty niemal cielesne
daninę nawiedzonych.

.... tym, którzy wciąż słyszą.

autor

mirno

Dodano: 2008-08-10 01:29:48

Ten wiersz przeczytano 716 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie