W podzięce

zacnej białogłowie

Zaś mi wielką radość uczyniłaś Pani,
przeto chcę w podzięce ucałować dłonie,
i jakoby zadość wdzięczności się stało
niż głóg czerwieńsze róże u Twych stóp ułożyć

Jeno koń wypocznie, słonce świt ogłosi,
lniane sukna wdzieję i miłością niesion
przez bezkresne stepy, przez zielone bory
u bram Twych Waćpani stanę przed wieczorem.

Kontentym zaś będę gdy w drzwi zakołaczę
ano moja droga w białej sukni stanie.
Szczery uśmiech lico przyozdobi Twoje
i jak sad na wiosnę uszczęśliwisz oczy.

Słodki zapach miodu alkowę wypełni
bezlisz cichych westchnień utonie w bławacie
zanim kur zapieje, skowronek się zerwie
w ramionach Twych zasną łacny snu kosztować.

autor

kaczor 100

Napisany: 2017-06-21 Dodano: 2017-06-21 17:55:24

Ten wiersz przeczytano 1640 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Bez rymów Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie