Poeta i krowy

Inspiracja: Wincenty Korab Brzozowski

Raz na brzegu jeziora siadłem, na pastwisku,
By opisać, jak w trawie błyszczą krople rosy.
Raptem widzę nad sobą siedem krowich pysków,
A jedna z krów tak mówi do mnie ludzkim głosem:

- Świat wokoło się wali, a ty piszesz! O żesz...
(Przerwała, bo nie chciała rozdrażnić cenzora.)
Na to druga: - Pisz bratku, póki jeszcze możesz.
Nadchodzi niełaskawa dla poezji pora.

Tu się trzecia włączyła: - Na mój rozum krowi,
To sami szykujecie sobie wielką biedę.
Wyrzućcie polityków. Są gorsi, niż covid,
Bo ich macie tabuny, a covid jest jeden.

- Już do zera czyścicie swoje skromne konto,
Beztrosko przejadacie ostatnie zapasy.
Użalały się chórem czwarta krowa z piątą.
Na to szósta dodała: - Idą ciężkie czasy.

Siódma nic nie mówiła, a tylko płakała...
Przetarłem oczy myśląc, skąd tu takie cudy.
- Kto wy jesteście, krowy? - zdziwiony spytałem.
A one: - Jeszcze nie wiesz? My siedem krów chudych!

autor

jastrz

Napisany: 2021-12-14 Dodano: 2021-12-15 00:00:00

Ten wiersz przeczytano 1309 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie