Pogubiłem słowa których we mnie...

Krepująca cisza

Byłem na cmentarzu, on w przestrzeni ogromny, słońce paliło niemiłosiernie
Cisza wypalała cienie, rozglądałem się wokoło, byłem tam sam jedynie
Nosiłem z naroża cmentarza, konewki z wodą, wiele razy to czyniłem
w tej ciszy nachodziło mnie inne jak zazwyczaj myślenie
Głowę miałem płonną, pozdrawiałem w myślach tych ze znanymi mi nazwiskami
wszystko poza nimi, a coś nieokreślonego przed nami
Pogubiłem słowa których we mnie na cmentarzu było pełno, w nadmiarze, a
nawet więcej, to co pozostało, umieściłem niżej,
------------------------------------------- --------------
- nie pora nie czas
- bym to com posiadł poszło w las
- nie czas nie pora
- bym poszedł ze dwora
- jest czas jest miejsce
- bym nie spoglądał za siebie
- są noce – są dnie
- gdzie widzę piękno , gdzie śnie
- jest miejsce przy stole
- gdzie zupa i chleb
- gdzie kartka zeszytu
- w nim słowa, me wiersze
- raz barwne, raz mdłe
- ale moje od serca
- bo to jest we mnie
- jest radość, jest trud
- jest boleść, są łzy
- by być pięknym w słowach
- do swego życia uśmiechem tchnę
- ---------------------------------------
Zostawiam za sobą bramę cmentarną
Pełno było słońca – tam zawsze jest szaro

Autor: slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2022-10-02 Dodano: 2022-10-02 08:09:08

Ten wiersz przeczytano 989 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie