pomiędzy pęknięciami

Smutny, smuteńki wiersz.
Serdeczności Donno!

ups! elokwentna

Amor cieszy mnie, ze potrafie byc elowentna w
wierszykach. Serdecznosci.

Wymowne, pozdrawiam :)

ojjj :*

:)))))) Remi:)

Nic mnie nie uwiera mia Donna :* Chyba tylko tęsknota
za Tobą :)

Andrzeju, nie wyglupiaj sie, jakiej poetki, ale
chetnie zajrze do Ciebie... chyba sporo osob polubilo
te moc serdecznosci:))))

Remi:) uff uzlzylo mi, ze u Ciebie obeszlo sie bez
uwierania. Usciski Remi:)

Ossa wybacz mi, ze stalam sie sprawczynia odciskow...
jesli chodzi o umieranie w agonii, no coz mozna
umierac spokojnie, bezbolesnie, hmm wiesz moze i masz
racje, bo agonia poprzedza smierc, jest to pewien
proces, ktory do tej smierci prowadzi... tutaj
konkretnie mi chodzilo, ze ten proces agonalny jest
niezwykle bolesny, wielokrotnie sie powtarzajacy.
Pomysle nad tym. Moc serdecznosci.

I cóż ja mogę taki mały przy takiej poetce jak ty

może zaprosić jak innych na bajkę na dobranoc?
moc serdeczności:))

Świetny mia Donna:)))

Witaj, Donna. Mnie „uwiera” w tej miniaturze ukryty
pleonazm. W drugiej strofie frapuje mnie właśnie ten
brak precyzji. Utwór napisany jest językiem dość
precyzyjnym i nagle na koniec czytam:
„...na nowo umierać
w agonii”

Nie chcę odbierać autorce prawo własności do wiersza,
ale czasem tekst wart jest, po jakiejś celnej uwadze,
udoskonalenia. Co prawda rozumiem wszystko, ale jaki
był zamiar, co chciałaś „zrobić z czytelnikiem”,
pisząc o umieraniu w umieraniu? Jakoś mnie tak
gramatycznie zatrzymało.
Pozdrawiam serdecznie. :)

Grazynko, dziekuje za odwiedziny. Moc usciskow.

Smutne wspomnienia które bardzo bolą. Pozdrawiam.