Popiół i diament

...niebo płakało...ma w sobie smutek i tęsknotę
....bardzo ładny .....
pozdrawiam;-)

Po prostu cuuuuuudny! Te metafory...miodzio!:-)

w takich sytuacjach nie wiadomo kto ma więcej żalu my
czy strugi deszczu:)

Brak mi słów żeby pochwalić wiersz ponieważ słowa nie
oddadzą tego co poczułam jak go przeczytałam...
Pozdrawiam

ładnie pozdrawiam

Bardzo ładny wiersz jakby z nutką smutku i tęsknoty
:))

Piękne metafory! wiersz super!
Pozdrawiam Ewuniu:)

Nie trawię Pani egzaltowanych przenośni: "Bólem dziś
niebo zapłakało...liściom wyjęczał swoją
żałość...Szept w stronę domu lekko pobiegł...Brzoza w
ramionach łzy tuliła...". Trzy podmioty w pierwszej
zwrotce. Sporo wypełniających treść zaimków.
Załamanie rytmu w drugim wersie drugiej zwrotki,
również w ostatnim wersie wiersza. Dostrzegam w Pani
wierszach manierę przypisywania naturze cech
ludzkich. Msz celniejsze jest dopatrywanie się
związku miedzy naturą a człowiekiem.

Wspaniały tytuł, adekwatny do tematu wiersza i moim
zdaniem, cudzysłów niekonieczny, tytuły w literaturze
powtarzają się, piszesz wiersz, nadajesz mu tytuł, a
może w tym samym czasie kto inny pisze coś pod tym
samym tytułem, ale o zupełnie innej treści.
uważam, że tu, tytuł jest absolutnie Twój.
Stello, jak to zrobiłaś, że nawet o śmieci czytam jak
o czymś błogim, niestrasznym, pytam raczej
retorycznie, bo przecież wiem...
Uściski dla Ciebie.

Z tęsknotą.. smutno lecz pięknie..

świetny wiersz Stello, czy refleksyjny, dla mnie
trochę smutny i melancholijny:)

Piękne pożegnanie.Niech śpi spokojnie.Pozdrawiam
Stello.

Śliczny wiersz, poetycki, zachęcający do czytania.
Tylko niebo niech już nie płacze.
Serdecznie pozdrawiam.

Niebo zapłakało...
Niech spoczywa w pokoju.