Poranek tęsknoty

Żyję tylko chwilkę...
te parę godzin przy tobie,
umieram w godzinie ostatniej...
spotkania ciał i duszy.
gdy przyjdzie zegarmistrz światła purpurowy...
zaginając czasoprzestrzeń mego cichego istnienia.
Czasem poranek mi ciebie daje
jak jasne promienie słońca.
A potem odchodzi...
gubiąc świt dnia codziennego
uśmiechu brzasku porannego
spojrzenie blasku oczu dotyku łagodnego,
pieszczoty złudzenia optycznego,
pojawiającej się mary erotycznej,
zabierając ciebie w rozkoszy niebotycznej...
łagodności mego ciała...
krągłości westchnień ulotnych marzeń sennych.
I Nagle... znikam...pozostając westchnieniem.
Odległym, lekkim cieniem...

autor

Beatris

Napisany: 2008-03-17 Dodano: 2008-03-17 14:27:51

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie