Poranny rytuał...

Gdy wstaję rano przeglądam się w lustrze.
Boję się kolejnego dnia, który nadchodzi.
Ogarnia mnie strach przed złośliwością ludzi, którzy udają przyjaciół, a za plecami wymyślają niestworzone historie.
Chciałabym uciec od tego świata i znaleźć się wśród tych, którzy nigdy nie zdradzą, nie zranią i zawsze będą ze mną nie zważając na wszystko będą twoimi osobistymi aniołami na dobre i złe.
Pragnę odwdzięczyć się złym ludziom tak samo jak Oni mi zrobili, ale nie potrafie.
Nie umiem krzywdzić innych nawet jeśli zrobią mi wielką krzywdę i rane na sercu.
Poprostu zawsze moje serce bije dla każdego człowieka - tak zostałam wychowana i taka będe na zawsze.
Mimo, że życie mnie tak boli to dalej będe biegła przed z siebie z otwartym dla wszystkich sercem i uśmiechem na twarzy.
Nigdy się nie poddam i będe trwać wieki tylko w chwilach dobrych.

Choć życie ciąży, a psychika siada nie poddam się to moja zasada.

autor

Okruszek

Napisany: 2006-12-17 Dodano: 2006-12-17 09:01:09

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie