Portret dziecięcego autorytetu

Dla mojego dziadka

Pomarszczone dłonie i uśmiech w pajęczynie
czasu namalowanej na twarzy. Jeziora
oczu, przymknięte cichą starością, jeszcze
tak bardzo żywe. Tak bardzo kochały

las, zwierzęta i swoją pracę, kochały
i tak nauczyły mnie kochać, jeziora
oczu na pajęczynie czasu tak pełne

miłości. Dłonie które nauczyły jak najbardziej
prozaicznie grać w karty, usta które powiedziały
jak odróżnić ślad jelenia od dzika. Serce,
które nauczyło mnie kochać. Nie kościoły i cywilizację.
kochać las

...chciałabym podziękować...

autor

rayuela

Dodano: 2005-08-26 20:03:12

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie