Pospolici-przezroczyści

Płynąc z oddechem omijamy sumienie,
nie chcemy kochać, nie chcemy wiedzieć.
Zatracamy się w materialistycznym świecie,
uciekając od prawd i od samych siebie.

Wciąż czyhamy w zeszytach, na marginesie,
ukrywamy swe myśli i swoje serca.
Chowając się w słowach, między wierszami,
wszyscy stajemy się tacy sami.

Im wyżej wchodzimy, tym niżej spadamy,
czego pragniemy? Nie wiemy sami.
Z ust do ust niesiemy oddechy,
uciekają nam powoli chwile uciechy.

Wciąż się boimy, nie chcemy próbować,
nie potrafimy już sami siebie zachować.
Z wiatrem dryfując, zmoczeni deszczem
kryjemy się w szeptach, bo tak bezpieczniej.

Stajemy się więźniami własnych urojeń,
pospolici-przezroczyści, nigdy we dwoje.
Szczerzymy kły, gdy sił nam brakuje,
nie słysząc, co podświadomość cicho dyktuje...

ludzie, błagam was.. jeden mamy świat! zamiast gromadzić, zacznijmy kochać.

autor

Mat

Napisany: 2008-12-17 Dodano: 2008-12-17 22:00:31

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie