Pożar w Rawalpindi

W podróży po pięknym Pakistanie
Naszym wspólnym domem był hotel.
Można było w nim wziąć prysznic.
Przygotować posiłek z konserw.
A gdy przyszła nam na to ochota,
To po pracy wódki też się napić.
Miałeś zupełną gwarancję wtedy,
Że ten zły nawyk picia z Polski,
Skutecznie zabezpieczy organizm
Przed możliwym atakiem ameby.
Wieczorem po powrocie z Attok,
Trochę za dużo wódki wypiliśmy.
O mały figiel spowodowalibyśmy
Chyba pożar hotelu w Rawalpindi.
Podczas debatowania w saloniku,
Ze zbytnio słowiańską fantazją,
Przytępionej uwadze naszej uszła
Niewyłączona w łazience grzałka.
Dym już wydobywał się z łazienki
Słabości do kieliszka zły omen.
Pierwszy ja do łazienki wszedłem.
Za mną szef mój wpadł przerażony.
Sznur od tej nieszczęsnej grzałki,
Zwęglił się do samego gniazdka.
W całym hotelu światło wygasło.
Przez szparę w ażurowej kotarze,
Dojrzałem krzątające się postaci
Szukających przyczyn tej awarii.
Porozumiewali się w języku urdu.
Sądząc, że do nas zaraz wejdą,
Zamarliśmy po prostu ze strachu.
Machaliśmy wokół na różne strony,
Na zmianę bez wytchnienia prawie,
Ręcznikami kąpielowymi z frote,
Aby przewietrzyć kochany salonik.
Skuteczność tych akcji była nikła.
Z uwagi na duży bezruch powietrza.
I brak wentylacji w tej łazience.
Światło dawała uliczna latarnia,
Ale dość skąpe zasłonięta palmą.
W Rawalpindi zapadała cisza nocna.
Do snu szykowało się całe miasto.
Hałaśliwe za dnia motorowe riksze
Coraz rzadziej przemykały ulicą.
Jacyś biedni ludzie na ulicy obok
W kucznej pozycji przy ogniskach,
Zajadali się smacznymi ciapatami.
Jedynie z minaretu gdzieś daleko,
Można było słyszeć głos muezzina
Wzywającego do nocnych modlitw.
W hotelu surowo było zabronione ,
Używanie elektrycznych grzałek.
Za niezastosowanie się do zakazu
Groziła nam kara a nawet areszt.
Sąd islamski za drobne występki,
Mógł skazać na dotkliwą chłostę,
Za drobną kradzież obciąć rękę.
Radość do nas dopiero powróciła
Gdy w hotelu przywrócono światło,
Przerywając nam wymuszoną ciszę.
Pod sufitem uruchomił się znowu,
Najpierw ospale a później wartko,
Wcześniej łagodzący upał wiatrak.
I pomyśleć jaki byłby nasz koniec,
Gdyby przez nas ten hotel spłonął.
Niewiele mógłby też zdziałać nasz
Konsulat z siedzibą w Islamabadzie.
Woda zaś z zapory wodnej "Tarbela"
Dająca energię i użyźniająca pola
Byłaby użyta tylko do gaszenia.

autor

Adaśko

Napisany: 2013-07-12 Dodano: 2013-07-13 00:48:14

Ten wiersz przeczytano 1040 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie